Muzik terapisi nedir
Haritada tek bir kelime dahi okuyamiyorum. 110 numarali karayolunda kuzeye dogru gittigimizi biliyorum cunku az once bunu dogrulayan kocaman bir levha gordum. Fort Salonga’dayiz galiba. Okuma gozluklerimi bulamadigimdan, okuyamiyorum. Gozluklerimi kaybetmeden once yapabildigim gibi, harita okuyabilmenin en iyi yani, eger harita uzerinde nerede oldugunuzu bulabilirseniz, hicbir zaman kaybolmazsiniz. Ama artik o gunler gecti; kaybolduk. Kaybolmaktan nefret ederiz. Ben de kaybolmaktan nefret ederim, esim de kaybolmaktan nefret eder, evliligimiz de kaybolmaktan nefret eder. ote yandan, itiraf etmeliyim ki buna alismaya basladik. Her ne kadar arabanin torpido gozunde bir buyutec bulun durmamak esimin sucuysa (Benim sucum degil) da gozlugumu bulamamak benim hatam oldugu icin (Neden esimin hatasi degil ki?), “Neyse canim, en azindan dogru yonde gidiyoruz” gibi yumusatici seyler soyluyorum. Esim de “Daha once hic bu yoldan gelmemistik, enteresan olabilir” gibi hos seyler soyluyor. Hakli da. Enteresan olabilirdi ama disarisi cok karanlik ve net olarak gorebildigimiz tek sey, Fort Sa longa’dan gecerek 110 numarali karayolunda kuzeye dogru gittigimiz. Bu Fort Salonga her neresiyse.
Telefon rehberindeki tek bir kelimeyi dahi okuyamiyorum. Eskiden, genc bir gazete muhabiriyken ilk once rehbere bakarak ise baslardim. Orada ne kadar cok insanin listelenmis sekilde, gunun birinde bulunmak uzere bekledigini bilseniz sasardiniz. Seneler sonra, bu aliskanligimi cocuklarimin da edinmesi icin ugrastim, ama onlar benim soylediklerimi tamamen kulak ardi etti. Bu da benim sinirimi tepeme sicratti. cocuklarim bilinmeyen numaralan aramanin bedava oldugunu zannediyor. Bir de ustune ustluk, bulunan numaraya baglanmak icin l’e basip, fazladan 55 sent oduyorlar. Bu da daha fazla sinirimi tepeme sicratiyor. ?

Artik telefon rehberindeki yazilari okuyamadigimdan, mecburen bilinmeyen numaralari ariyorum. Bir kayit cihaziyla konusuyorum. Telefon rehberiyle iliskimi ozluyorum. Telefon rehberinin arkasindaki degerleri ariyorum. Kendi kendine yete bilme. Demokrasi. Dunyada herkesin erisebildigi bir yerde, aradiginiz her seyi bulabilme inanci. Sadece dunyadaki herkesin icinde bulundugu, hemen hemen herkesin, telefon rehberini dusundukce bu dunyanin buyusu icimi kaplar. Dahasi, bu kisileri, soylediklerimin tek bir kelimesini dahi anlamayan ruhsuz bir kayit cihazinin yardimi olmadan bulabiliyordum.
Yemek monusundeki tek bir kelimeyi dahi okuyamiyorum. Haftalik televizyon programlarindaki tek bir kelimeyi dahi okuyamiyorum. Yemek kitabindaki tariflerin tek bir kelimesini dahi okuyamiyorum. Bulmacalari cozemiyorum. Hicbir yerdeki hicbir seyi, iri puntolarla yazilmadikca okuyamiyorum. Ne kadar iri punto olursa, o kadar iyi. Gecen gun, bilgisayarimda uc yil once yazdigim bir yaziyi cikardim. O kadar kucuk puntolarla yazilmisti ki, ilk etapta o yaziyi nasil yazmis olabildigimi dusundum. Eskiden, on iki puntoyla yazardim. simdi on dort puntoyla yaziyorum ve on alti hatta on sekiz veya yirmi puntoya cikmayi dusunuyorum. Bu konuda oldukca uzuntuluyum. Genellikle, sadece okumakla ilgili uzuntuluyum. Bir kitap rafinin yanindan gecerken, bir kitabi alip gozden gecirmeyi severim. Kanepede bir gazete gordugumde oturup okumayi severim. Posta geldiginde, mektubu hemen acip okumayi severim. Okumak, yaptigim ana islerden birisi. Okumak her seydir.
Okumak, bir seyleri basardigim, yeni bir seyler ogrendigim ve daha iyi bir insan oldugum hissini verir. Okumak beni daha akilli yapar. Konsantrasyon eksikligi hastaligimi mucizevî sekilde iyilestiren bir tedavi yontemidir. Okumak bir kacis ve de kacisin tersidir; bir gun boyunca bir seyler uydurduktan sonra, gercekle karsilasmaktir. cok gercek gecen bir gunun ardindan, baska birisinin hayaliyle temasa gecmektir. Okumak, ogutulmus tahildir. Okumak, kesin mutluluktur. Ancak, artik elime gecen her seyi okuyabilme yetenegim, omrum boyunca da bu boyle devam etmistir, okuma gozluklerimin nerede olduguna baglidir. cevreme bakiniyorum. Neden bu odada yoklar? Gecen hafta ucuzluktan alti tane gozluk almis, bunlan evin her tarafina dagitmistim. Yine de hicbiri ortalikta gorunmuyor. Neredeler acaba?
Okuyabilmek icin gozluklerime ihtiyac duymaktan nefret ediyorum. Haritada, telefon rehberinde, yemek monusunde, kitapta ve her yerde, gozluksuz tek bir kelime okuyamamaktan nefret ediyorum. Ve de ilac kutusu. ilac kutusundan bahsetmeyi unuttum. Her dort saate iki tane mi alin diyor, yoksa her iki saatte dort tane mi? 12/08/2008 tarihine kadar gecerli midir diyor, yoksa “Bitti. Suresi doldu. Yolun sonu” mu demek istiyor? ilac sisesindeki yaziyi okuyamamaktan dolayi olebilirim. Aslinda, ilac sisesindeki yazilar o kadar kucuk ki, alanlarin herhangi birinin okuyabildiginden endise ediyorum. Okuma gozlugune ihtiyac duymadigim zamanlarda dahi okuyabildigimden emin degilim. Zaten kim hatirlayabiliyor ki